Zondagochtend was ik al vroeg wakker, een uur of acht. Zaterdagavond was ik al op tijd weggegaan bij Jorres’ verjaardag omdat ik in brak inpakken niet zo’ trek had. Ik structureerde alle kabeltjes, sokken en onderbroeken in compartimenten en puzzelde het alles in m’n backpack. Naast m’n backpack had ik m’n akoestische gitaar mee in m’n nieuwe gitaartas. Het is per slot van rekening de bedoeling dat ik komende tijd muziek ga schreven en niet de doelloze toerist ga uithangen.
Ik pakte de trein vanaf station Lunetten naar Utrecht centraal. Op Utrecht centraal was Ellen op mij aan het wachten voor een laatste bakkie koffie. Niels was helaas verhinderd door onvoorziene activiteiten in Wognum. Het laatste bakkie vond plaats in Bar Bistro aan de centrale hal op de bovenverdieping waardoor je over de mensen in de hal uitkeek. We concludeerden dat er veel leuke mensen te zien waren in de hal waren vandaag, veelal dagjesmensen waaronder ook k(l)eurig uitgedoste oudere stellen, dit stemde ons vrolijk.
Ik pakte de trein van 14:29 richting Alkmaar om uit te stappen op Amsterdam centraal. Vanaf daar liep ik richting het Muziekgebouw aan het IJ waar je vlakbij een opstapplaats hebt voor de pendelbus richting IJmuiden. Eenmaal bij de bus aangekomen met gitaar en backpack begint de chauffeur in steenkolenengels tegen mij te praten: Aah, you're a guitarman. Jazeker meneer, maar ook zeker gewoon een Hollandse jongeman. Allebei lachen. De laatste tijd lijkt het steeds vaker te gebeuren dat ik in het Engels wordt aangesproken. Word ik voor Amerikaan aangezien? Waarom denken mensen dat ik niet Nederlands ben? Wat een schrikbeeld.
Tegen de bus ligt een laveloos meisje aan, de buschauffeur lijkt dit de normaalste zaak van de wereld te vinden. Paddo’s, wiet, alcohol of een combinatie misschien? Arm schaap, die gaat niet zo’n lekkere busreis hebben. Dat mensen zo slecht kunnen omgaan met de prachtige kansen die ons Amsterdam biedt.
Het grootste deel van de mensen in de bus is overduidelijk Brits. Klein, soms een beetje vuig, veel opgeschoren randen, ook onder de vrouwen. Het ruikt in de bus niet heel fris, een mix van wiet en menselijke onwelriekendheid. Gedurende de hele busreis luister ik naar de podcast over media van Alexander Klopping en Ernst-Jan Pfauth. Ze interviewen de directeur van AFAS, Bas van der Veldt, die er nogal een handje van heeft zijn eigen waarden bij zijn werknemers op te leggen. Ik bedenk wat ik zou doen als directeur van AFAS was, en ik besef me dat ik waarschijnlijk precies net zo’n irritante directeur zou zijn. Ik hekel het feit dat ik het moeilijk vind als mensen er gewoontes/ routines op nahouden die in strijd zijn met mijn waardes. Ik ben nog vrij slecht in het niet oordelen. De laatste tijd heb ik nauwelijks met anders denkenden gediscussieerd en word ik snel geprikkeld als ik merk dat iemand andere waarden heeft, met name op het gebied van de klimaatcrisis.
Eenmaal bij de terminal in IJmuiden moet ik vrij lang wachten totdat ik mag inchecken. In de bus ben ik als laatste uitgestapt wat betekende dat ik als laatste mijn bagage had wat weer als gevolg had dat ik achterin de rij bij de check-in stond. In de rij stoot ik met mn gitaar een tasje van de bagage van een een norse enorme Britse guy. Hij kijkt me meewarig aan, ik zeg sorry. Hij reageert niet, zijn vriendin kijkt me verontschuldigend aan.
Als ik eenmaal geïnstalleerd ben in mn cabine besluit ik op het dek wat te gaan lezen. Eenmaal op het dek besluit ik dat het te koud is voor een shirt en een jas dus moet ik weer terug om m’n fleecevest aan te doen. Ik kijk naar de golven, de wind waait erg hard en de kou is waterig en merkbaar. Ik denk aan de tijd dat wij Hollanders boten bouwden om naar verre plekken af te reizen om geld te verdienen en misschien ook gewoon wel om het avontuur. Wat een hard leven moet dat geweest zijn, in vergelijking met nu. Wat zijn we een watjes geworden.
Terwijl ik dit schrijf in m’n cabine hoor ik luidruchtig grappende Britons op de gang, ik ben in Newcastle.