Irkutsk

Ik begin deze post met een enigszins controversiële foto. Ik heb gekozen de foto er toch op te zetten omdat ik hem heel typisch vind. Tijdens mijn treinreis naar Irkutsk werd ik vergezeld door Sergey (de bellende man) en twee jonge gezellige Russische meiden. Op een onbewaakt moment maakte ik deze foto. Ik vind hem prachtig.

We bevonden ons in de eerste cabine van de wagon waarin ook alle vers gewassen beddengoed werd bewaard.

Toen we een halfuurtje onderweg waren kreeg ik een broodje aangeboden van Sergey. De eerste keer sloeg ik af, maar Sergey stond er op dat ik hem aannam. Ik gebaarde dat het zijn broodjes waren en dat ik niet zijn eten wou opeten. Lachend wees Sergey naar zijn imposante buik om aan te geven dat hij wel een broodje minder kon gebruiken. Tien punten voor Sergey, ik nam het broodje aan. Ik proefde dat er vlees in zat maar ik besloot dat ik hem gewoon maar zou opeten, had toch ook best wel honger.

Toen we in Irkutsk aankwamen was het zes uur ’s ochtonds. De stad was uitgestorven en ik bevond me ten opzichte van het centrum aan de overkant van de rivier in een rustiger deel van de stad. Een bijzondere setting dus.

Ik liep over de brug die over het station en de Angara rivier gaat, naar het hostel dat ik geboekt had.

Ik noem het specifiek het hostel dat ik geboekt had want ik zou er niet langer dan twintig minuten blijven. Het hostel bleek kamers te hebben met zo’n twintig man, de bedden waren tot drie hoog. Ook zaten er nauwelijks ramen in het gebouw en sliepen er alleen maar Russen van middelbare leeftijd. Ze hadden geprobeerd het nog wat op te leuken door een soort berkenhouten afdakje binnen te maken met wat banken eronder, maar dat was voor mij niet echt een compensatie voor de skeere sfeer die het hostel had. Voordat ik tot die conclusie was gekomen had ik het hostel wel al helaas betaald met mn creditcard. Toen ik de vrouw van het hostel met pijn en moeite (en ook enigszins opgelaten, want ik vond het wel een beetje naar dat ik misschien overkwam alsof ik me te goed voelde voor het hostel) uitlegde dat ik toch niet wilde blijven, vertelde ze dat ik mijn geld niet kon terugkrijgen. Ze keek er erg moeilijk bij. Ik ook. Desondanks besloot ik te vertrekken. Buiten Googlede ik een geschikter hostel en liep daarheen. Het nieuwe hostel beviel me een stuk beter en was maar een tikkeltje duurder. Van het skeere hostel heb ik uiteindelijk ook nog iets van 80% van het betaalde bedrag terug gekregen na een nette dreigmail.

Na mezelf te hebben opgefrist en een selfie te hebben gemaakt van mij en mn baard ging ik de stad in om deze te verkennen. 

Deze kerk is een Russisch-orthodoxe kerk waar toen ik er naar binnenliep net een mis bezig was. Het waren vooral oudere vrouwen die stonden te kijken bij het ritueel. De leiders van de mis (ik weet niet hoe je ze anders zou moeten noemen) waren best heel jong, ik schatte ze achter in de twintig. Gedurende het ritueel was er een jongere jongen die rondliep en zwaaide met een soort wierook. Het was interessant om te aanschouwen, ik sloeg op het zelfde moment als de rest steeds ook een kruisje. Volgens mij deed ik het de hele tijd verkeerde want ik ben geleerd het van boven naar onder van links naar rechts te doen terwijl orthodoxen het van boven naar onder van rechts naar links doen [1].

Een apart gegeven was dat in de kerk, voor vrouwen beduidend meer regels golden.

Voor een lunch ging ik naar een Indiaas restaurant. Althans ik dacht dat het Indiaas was. Uiteindelijk bleek bleek het meer een mix tussen Aziatisch/ Amerikaans te zijn. Ik bestelde wat gegrilde groenten. Op de heren-wc vond ik een wel heel erg bijzonder schouwspel, dat volgens mij was bedoelt om de boel wat op te leuken. Er waren barbies die allerlei interessante standjes met elkaar deden. Nu associeerde ik barbies niet helemaal met dit soort dingen, maar ik vond het creatief gevonden.

Toen ik thuis kwam zorgde de lamp in de steeg achter m’n hostel een naargeestig kleurenpalet.

Via mijn hostel kon ik een trip boeken naar het Baikal meer. De trip duurde drie dagen, twee nachten en om er te komen was een busrit van zon vier uur nodig.

Op de heenweg zat ik best wel klem en ik kon mijn benen niet kwijt. De reden hiervoor was dat er onder de bank van mijn voorbuurman een soort tankje zat gemonteerd, waar deze voor diende was niet helemaal te ontdekken. Ook moest ik mijn tas tussen mijn benen kwijt. Het was geen relaxte rit maar evengoed een prachtige. Een groot deel van de rit was off-road en we werden helemaal door elkaar geschud. Soms gingen we van de meest onmogelijke heuveltjes af, waarbij onze chauffeur dan bijna stapvoets reed. Bijna al mijn busgenoten waren rijke Chinezen van mijn leeftijd. Dat ze rijk waren kon ik zien aan de merken en gadgets waarmee sommige behangen waren, en nu ben ik toevallig redelijk op de hoogte van over-priced outdoor merken. Na een tijdje konden we op het meer rijden en dat was een stuk aangenamer, ook was het uitzicht vanaf het meer beter.

Mijn hostel (Olga’s hostel) bestond uit een soort klein straatje met verschillende gebouwtjes waar in totaal denk ik zon 30 mensen konden slapen.

Bij aankomst leek het uitgestorven maar toen ik helemaal doorliep naar het eind van het straatje was daar Olga’s huis. Olga was een kleine, aardige vrouw van rond de vijftig met een vrolijke inborst. Ze droeg een lang roze vest en slippers en had geblondeerd haar. Ze kon een klein beetje Engels. Ik had respect voor Olga omdat ze blijkbaar zo’n beetje de heleboel hier alleen bestierde. Ik zag later nog wel een paar keer een man die hout aan het hakken was en ik vroeg me af of dat nou haar man was, al zag ik hem nooit echt in het gezamenlijke gebouw. In ieder geval, er was op mij gerekend en Olga liet mij mijn kamer zien.

Omdat het zo’n beetje drie uur was toen ik aankwam had ik nog wel even tijd om een stuk te lopen en het dorp te bekijken. Tijdens de wandeling vond ik deze kat die mooi over de schutting zat te kijken. U ziet hem in het midden.

Ik volgde de weg door het dorp naar beneden, naar het meer. Aan het einde van de weg lag een verwaarloosde haven.

Ik liep over de steiger naar de boten toe.

Het ijs op.

De zon brak door de wolken heen het was prachtig.

Opeens kwamen er heel droogjes drie koeien de weg aflopen, het ijs op. Het ware grove koeien en ze zagen er stevig uit.

Toen ik vanaf de haven over de berg een ander deel van de kust liep kwam ik deze wensboom tegen. De lintjes die je aan de boom ziet zijn een traditie van de oorspronkelijke bevolking van het gebied, bij een bezoek aan de boom bindt je een lintje om een tak.

Een stuk verder kon ik Cape Burkhan zien liggen, de baai die je bij de boom al op de achtergrond ziet. De rots is een plek waar vroeger alleen de sjamaan van het dorp mocht komen, maar nu ook gelukkig Chinezen met selfie-sticks en drones.

Best begrijpelijk dat dit vroeger gezien werd als een heilige plek, de rots was fenomenaal in de zon.

Deze doggo waagde het om heel dicht op het randje te staan bij het uitkijkpunt.

De zon stond al weer wat lager.

Over de berg liep ik terug naar het dorp.

Eenmaal terug in het hostel nam ik de tijd om te lezen en een bakkie koffie te drinken in het keukengebouwt van Olga. 

‘S avonds was dit het voorgerecht:

Het hoofdgerecht was voor mij een heel hoop groenten (want ik had om het vegetarische menu gevraagd) en aardappelpuree. Het eten was lekker vet, kon ik wel gebruiken.

De volgende dag stond er een tour over het baikalmeer op het programma. De tour deden we met zo’n zes andere touristen. Ik werd opgehaald door een busje die best heel oldskool aandeed maar splikspinternieuw was. Op de foto kunt u zien dat er nog maar 3333km (what are the odds, wat een mooi getal, was me voor het schrijven nog niet eens opgevallen) op de teller stond.

Via de haven reden we het meer op.

De eerste stop bij de sjamaanrots.

Bij de tweede stop hingen vooral veel enorme ijspegels, erg imposant.

Dit was zo’n ijspegels, je kon de ringen van het smelten en opnieuw bevriezen goed zien.

We waren niet de enige met zo’n busje.

Dit ben ik met de kustlijn op de achtergrond. Omdat ik net m’n muts had afgedaan staat m’n haar recht omhoog. Tot groot vermaak van de Rus die de foto maakte.

Bij deze stop lag superveel lichtblauw ijs, ik vroeg me af of hoe het zou blauw kwam. De Rus wist het ook niet.

Deze stop heette ‘De drie broers’, mag jij raden waarom. Dit was voor mij wel de mooiste stop van de tocht, het weer klaarde op en de drie rotsen lagen er mooi bij in de zon.

Omdat het alweer 1 uur was kregen we van de chauffeur thee, rijst en vis. Je moest de vis zelf van de graten afpeuteren, dat maakte de ervaring wel compleet.

De laatste stop was bij de kaap van het eiland waarop ook mijn hostel stond. Er was een machtige hoge rots die op soort muur leek.

De rots vanaf de zijkant.

Er waren ook wandelaars.

Ook lag er een onvoorstelbare hoeveelheid kruiend ijs bij deze laatste stop, dit had denk ik met de wind en de kaap van het eiland te maken. Hier staat een hoop zelfs gewoon verticaal.

Dit ben ik met de rots op de achtergrond. Omdat het echt heel koud was bij de kaap zit ik diep in m’n jas.

We liepen terug. Tijdens de rit kwam ik in gesprek met een Duitser en zijn twee Russische vrienden (een stel). De Duitser bleek bij Capgemini te werken (kan gebeuren natuurlijk) en was daar back-end consultant.

We maakten een selfie in de zon. V.l.n.r. Rus, Duitser, Rus, Nederlander.

We reden terug.

Die avond bleek er een extra persoon in mijn kamer bij te komen, zo attendeerde Olga mij. In het begin leek hij nogal chagrijnig te zijn. De beste man heette Stefan, was begin dertig en van Duitse afkomst. Hij bleek zich te ergeren aan de Chinezen die zich zelfs tot in ons hostel bevonden. Hij vond dat ze smakten en ongemanierd waren. Ik kon hem daarin wel redelijk tegemoet komen. De eerste reden die hij hiervoor aanwees was de culturele revolutie van Mao, alle intellectuelen op de brandstapel. Je mocht vooral niet elitair zijn en om volks over te komen moest je je vooral niet netjes gedragen. Ik vond het een interessante verklaring. We hadden het erg lang over Europa, politiek, en de opkomst van China. Hij bleek te werken voor BMW in China in een grote stad in de buurt van Beijing. Hij bleek er manager te zijn van een team dat onderdelen en processen ontwerpt. Ik had door dat ik hier met een slimme gast te maken had, maar wel een beetje verbitterd. Stefan zag het niet zo rooskleurig in voor de toekomst van de wereld. Later snapte ik dat beter na een paar dagen in Beijing. Het is onvoorstelbaar hoe goed de chinezen zijn geworden in consumeren. Stefan leefde erg sober, had geen auto en kocht heel veel tweedehands. Ik had erg veel respect voor hem. Ik kon het goed met hem hebben maar hij was wel een beetje autoritair, ik had het gevoel dat hij zo was geworden door zijn functie als manager.

De volgende ochtend zouden we eerst een bakkie koffie doen maar dat plan veranderde toen Stefan even naar buiten ging om het meer te bekijken. Hij vond het licht zo mooi dat hij er op stond dat we per direct naar het meer zouden vertrekken om foto’s te maken. Ik stemde in.

Tijdens de wandeling naar het meer kwamen we twee enthousiaste honden tegen die met ons mee begonnen te lopen. Stefan was niet zo gediend van de honden en daarom vonden de honden het des te leuker om bij hem rond te hangen. Vooral omdat Stefan ze steeds bij z’n camera probeerde weg te duwen.

‘Scheiß Hund!‘

De honden waren op dit tijdstip al door het dolle heen.

‘Zit’

Werkt ook bij Russische honden dus.

Direct mijn vriend. Hij had een enorme dikke vacht waar wat stukjes sneeuw/ijs in hingen.

Het uitzicht was prachtig. Het licht op deze oude schuur maakte een heel mooie mix van kleuren.

Het ziet er prachtig uit maar bedenk er wel bij dat dit het het koudste moment was wat ik in Rusland heb meegemaakt, het was zo’n -20 denk ik. Dit kwam door de locatie (centraal Rusland, bij het meer) en omdat het zo vroeg was. Ik kon niet meer dan een paar foto’s achter elkaar maken omdat ik mn handschoenen dan uit moest doen en dat hield ik niet langer dan dertig seconden vol. 

Hier komt de hond op Stefan afgerend, volgende moment begon hij weer bij Stefan te neuzen, kon ik weer lachen.

Laatste actiefoto van onze companion.

Toen we na de ochtendwandeling een bakkie koffie deden in de keuken van Olga leek het alsof Stefan het gevoel het een manager van alle Chinezen te zijn. Het gebeurde tot viermaal toe dat een Chinees de deur niet goed achter zich sloot, met ingrijpen van Stefan tot gevolg. Mein freund trok elke keer de deur demonstratiever dicht en ergerde zich uit de naad. Daar kwam ook nog vloeken in het Duits bij. Jammer van de sfeer natuurlijk. Uiteindelijk vertrokken alle Chinezen en gaf Stefan me nog een hoop tips over China. Daarna namen we afscheid omdat ik zou worden opgepikt door een busje.

Tijdens het wachten op het busje kwam er een verweerde man aan met een jeep. Achter de jeep hing een karretje met een grote tank en een soort brandweerslang van een paar meter. Ik vroeg me af wat er ging gebeuren. Ik hoorde wat consternatie in het schuurtje, iemand riep iets. Daarop slingerde de verweerde man zijn slang naar binnen in het schuurtje. Ik realiseerde me dat de man nieuwe diesel kwam aanleveren. Olga kwam naar buiten, volledig in stijl om een praatje maken met de man. De man stak rustig een sigaretje op terwijl hij met z’n andere hand de slang vast hield. Wie doet je wat. Toen er genoeg diesel in de tank binnen zat trok de man de slang snel weer terug en vouwde deze om de tank achter z’n jeep. Er kwam verder geen kraantje of iets aan te pas. Hier ziet u het schouwspel.

Het uitzicht op de weg terug. 

Die avond deed ik het rustig aan en rustte wat uit.

De volgende dag had ik met het meisje van het hostel over de museums in Irkutsk. Ze stelde voor om samen naar een gallery te gaan waar ze verschillende tentoonstellingen hadden.

De eerste tentoonstelling bestond uit kunst gerelateerd aan de Boerjaten, een Mongools volk dat uit de Baikal regio komt. De kunstenaar was zelf van Boerjaatse afkomst en had zich door deze cultuur laten leiden in het maken van de beelden.

Veel krijger elementen kwamen terug in de beelden.

Hier zie je ook een masker terug komen. 

En natuurlijk paarden. 

De tweede tentoonstelling was van een Russische schilder (ben de naam kwijt) die ontzettend veel chille kleuren gebruikt.

Er hing een toffe lamp.

Het meisje van het hostel ging weer terug naar het hostel en ik dwaalde wat door de stad.

Dit is een ander gebouw dan de bovenstaande, ik vermoed dat ze allebei iets met het jodendom van doen hadden.

Dit houten stuk had dezelfde kleuren als het stenen stuk.

Een stukje verder kwam ik dit gebouw tegen, het leek een museum. Eenmaal binnen bleek het inderdaad een museum. Alle werknemers van het museum waren aanwezig omdat het nationale vrouwendag was in Rusland en ze gingen samen eten. Een heel grote tafel was gedekt temidden van een expositiezaaltje met allerlei Russische specialiteiten. Een doorrookte man van rond de vijftig gaf mij een rondleiding want hij kon Engels. Afgelopen zomer had hij een meisje in het museum gehad die ook in Utrecht woonde, ze was erg spontaan geweest. Het museum was opgedragen aan een kunstenaar die nu zo’n twintig jaar dood was. De naam kan ik me wederom niet herinneren. Bij het verlaten van het museum kreeg ik van een heel lieve oudere vrouw een broodje van de gedekte tafel. Het was hartverwarmend maar het broodje bleek een soort bloedvlees te bevatten, ik heb hem niet helemaal opgegeten.

Het museum was naast wat interessante persoonlijke eigendommen van de kunstenaar niet veel soeps. Wel was er weer een enorme stash met planten die naar zeggen van de man onderhouden werd door de vrouwen in het museum.

Ik vervolgde mijn wandeling.

In het hostel vond ik deze thee, heb hem maar niet geprobeerd.

De volgende dag ging ik naar het Sukachev regional art museum, daar hing een mooie verzameling van verschillende kunst uit verschillende jaartallen.

De schilder van dit schilderij bleek van Nederlandse afkomst te zijn, evenals het tafereel. Ik herkende het niet direct, maar na het lezen van de naam werd het duidelijk.

De volgende dag was het weer stralend weer dus ik ging er weer op uit voor een wandeling.

Teatr im. Vampilova.

De man die alles veranderde.

Op een gegeven moment werd het tijd voor een gedegen lunch.

De mannen gingen er net vandoor, mooi voor de foto.

De volgende dag was het alweer tijd om Rusland voorwel te zeggen en door te reizen naar Mongolië.