Krasnoyarsk

De rit naar Krasnoyarsk was wederom aangenaam. Tegenover mij zaten een opgewekte jonge man en vrouw uit Oezbekistan die een werkvisum voor Rusland hadden gekregen en ergens in het oosten van Rusland gingen wonen. Ze boden mij een zoeternij aan dat op een soort gele marsepein leek maar er niet naar smaakte, je kan het op de foto zijn tussen het glas en de munt.

Het was een mooie rit en het werd avond. Rechts op de foto zie je nog net een klein stukje van gevaarlijke kapitalistische invloeden.

Eenmaal bij mijn hostel aangekomen was het laat in de nacht en alleen de eigenaar van hostel was nog op, een forse man van in de vijftig. Hij zei me dat er de volgende een meisje zou zijn dat een stuk beter Engels zou spreken. Het hostel zag er vrij hip uit en de slaapcabines waren voorzien van een gordijntje waardoor het er lekker slapen was. Ik sliep erg lang uit en bij de balie was inderdaad een meisje die goed Engels sprak. Ze heette Anna en studeerde Toerisme in Krasnoyarsk. Ze wilde ook heel graag reizen en we hadden en best lang gesprek over van alles.

Later op de middag besloot ik vanwege het prachtige weer een wandeling langs de Yenisei rivier te maken.

Naast mij waren er veel Russen op de been om ook van het mooie weer te genieten. Ook werden er al naar hartelust zonnebloempitten genuttigd in het park, een leuke gewoonte van Russen. De schillen van de geroosterde pitten zie je overal als je er op let.

Leuke kwinkslag die tekst links van de tweede auto van links ‘Big brother is watching you’.

De volgende dag zou ik naar het museum for fine art in Krasnoyarsk maar omdat het maandag was was er alleen een bewaker die mij vertelde dat het museum gesloten was. Erg jammer maar dat schiep wel tijd om een koffietent op te zoeken om mijn blog bij te werken.

Onder weg kwam ik deze tegen, een typisch geval van een ouder Russisch houten vervallen gebouw, mooi aanzicht.

Een modderige autoweg. 

Het theater.

Een Russische winkel inclusief een overdaad aan fleurige sanseveria’s.

De volgende dag ging ik vroeg uit de veren (half 8) om een uitstap te maken naar het natuurpark Stolby dat vlakbij Krasnoyarsk in de buurt ligt. De bus er naar toe duurde 45 minuten en vanaf de laatste halte kon ik de bergen al zien. Via een woonwijk met blaffende honden moest ik een route volgen naar een pas die naar het natuurgebied ging. Het uitzicht vanaf de wijk was al goed.

In de wijk stonden een hoop prachtige houten huizen.

Er lagen ook mooie stapels hout.

Deze vond ik ook indrukwekkend.

Het licht op de huizen was prachtig.

Dit bordje deed mij redelijk griezelig aan. Het bordje had om het effect nog wat te versterken enkele kogelgaten. Het deerde mij niet echt, de rest van het park had een rustige vibe.

Na een kilometer of 5, wat pieken dalen en een afslag werd ik beloond door dit prachtige uitzicht.

Het was ondertussen een uur of twaalf dus ik gunde me een moment om te genieten van mijn meegenomen instantkoffie en zelfgemaakte broodjes met ei en kaas. Tijdens het verorberen zat ik op een steen en na vijftien minuten was ik dusdanig afgekoeld dat ik het weer op een lopen zette.

Een berk bij mijn lunchplek.

Het uitzicht.

Vanaf mijn lunchplek moest ik links naar beneden. Het pad was vrij onbegaanbaar en erg steil, ik ben zeker wel twee keer onderuit gegaan en de laatste keer gleed ik zelfs iets van 10 meter door.

Mijn tweede pauze bracht ik onder de wortels van een grote omgevallen boom door.

Een stukje verder van die plek zag ik een grote helling. Mijn offline kaart app vertelde mij dat ik links over de berg mijn weg kon vervolgen en ik besloot het er op te wagen.

Na een lang steil stuk ploeteren over/door kniehoog sneeuw en ijs was ik op het beoogde punt. Het was prachtig.

Met een selfie voor tante Trudi 😉

Het uitzicht aan alle kanten was prachtig, ook omdat het weer wat was opgeklaard.

Vanaf hier kon ik een nog hoger punt zien, ik besloot dat ik hier ook heen wilde.

Dit was een vrij lastig stuk, spikes hadden hier niet misstaan.

Eenmaal boven was ik zo hoog dat ik Krasnoyarsk weer kon zien liggen.

Het uitzicht naar de rest van het park was weer genieton. 

Weer een selfie voor het geval dat dit mn laaste zou zijn. 

Ik was nu op een vooral heel hoog punt maar vanaf hier verder de berg over ging duidelijk niet lukken. Ik moest dus een stukje terug (heel glad) of direct links de berg over (heel veel sneeuw). Ik koos voor het tweede en ging offtrack door. Op een bepaald punt zag ik weer een hoop voetstappen van allerlei Duitse schoenmerken voor een rots, ik was dus wel degelijk goed op weg. Ik besloot de rots op te klimmen al was dit niet echt gemakkelijk, deze foto is vanaf de rots naar waar ik vandaan kwam. 

Na een stuk lopen zag ik de skipistes alweer.

Uiteindelijk kon ik om de berg heen en ik vervolgde mijn weg links om de berg.

Ik hoorde een geluid wat ik herkende als het geluid van een specht. Ik kon hem nergens ontdekken tot ik boven me keek, daar zat hij. Het was een bijzonder moment want de specht bleef zo’n 5 minuten zitten en was niet onder de indruk van mn aanwezigheid.

Ik kwam alweer in de bewoonde wereld. 

In de bus terug zat de mevrouw die kaartjes verkocht rustig te breien aan een mannetje die ze maakte uit blikjes, het voorbeeld kan je zien hangen. De oudere vrouwen voor mij waren erg geïnteresseerd in het breiwerk en de sfeer in de bus was gezellig en losjes.

De volgende dag was het tijd voor mijn tweede poging om het fine art museum te bezoeken. Dat deed ik niet voor ik een foto had gemaakt van het standbeeld van Lenin dat zich voor mijn hostel bevond.

De verzameling van het museum was schamel maar er zaten wel wat leuke stukken tussen.

Daarna begaf ik mij naar een koffietent om op mn MacBook Pro te gaan werken. Terwijl ik daar zat te werken kwam er een meisje naar me toe die vroeg of we even konden kletsen. Dat kon. Ze was lerares Engels hier in Krasnoyarsk en vond het leuk om even met een buitenlander te praten. Ze heette Irina. Haar vriend bleek de eigenaar van de koffietent waar ik zat te zijn. Ik vond het heel erg toevallig en bijzonder dat ik blijkbaar eigenaren van koffietenten aan trok. We hadden het even over Rusland en aanverwante thema’s en Egor, de eigenaar van de koffietent vond dat de barre weersomstandigheden hier maar slecht waren voor de economie. Irina was voor langere tijd naar Beijing geweest dus vond het leuk dat ik daar ook naar toe ging. We maakten een selfie.

Ze adviseerden mij naar het regionaal museum te gaan. Ik vetrok er heen.

Op de eerste verdieping waren heel veel mooie dode vlinders te zien.

Ook andere insecten waren de sjaak geweest.

Een stuk verder stonden wat prehistorische dieren, zoals de mammoet. Van de klimplanten die te zien zijn waren alleen degen op de vensterbank echt, de hangende waren nep. Scheelt ook wel een hoop gedoe met water geven.

In het midden van het museum stond een enorme boot. Aan welk thema deze gelinkt was kon ik helaas niet ontdekken.

Bovenin het museum waren collages over elke heerser die Rusland recentelijk gekend had. Het begon met ons aller Lenin.

Daarna kwam de grote boze rode tsaar met de iconische snor.

Toen degene waar Tim als verkleed was met het huisfeest.

In een andere ruimte vond ik een erg mooie tekening voor een huis.

Beneden in de hal vond ik nog een supergruwelijk Adidas jasje die verdomd veel op mijn eigen Adidas jasje leek, hij hing er ter nagedachtenis aan legendarische tijden die met sport te maken hadden.

Bij vertrek maakte ik nog een foto van het gebouw. Deze deed Egyptisch aan, waarom was mij volledig duister.

De volgende dag was het alweer tijd om de trein te nemen naar mijn volgende bestemming: Irkutsk.