22 februari
De treinreis naar Novosibirsk is de langste die ik in Rusland heb gehad en duurde maar liefst 24 uur. Niettemin was dit zeker niet mijn onplezierigste rit. Ik stapte in de trein aan het begin van de avond en omdat het rustig in de coupé was kon ik lekker wat lezen en daarna snel in slaap komen. Om een uur of 6 werd ik weer wakker omdat een aantal van mijn medepassagiers van de trein af moesten, daarna sliep ik door tot (jawel) half 10. Rond die tijd kwamen ook mijn nieuwe coupégenoten binnen, een voetbalteam bestaand uit allemaal jongens eind basisschoolleeftijd. Omdat in het begin ook alle ouders de coupé kwamen was het ondoenlijk druk. Toen ze weg waren kom ik ontbijten en even aan de nieuwe situatie wennen. De jongens vonden me erg interessant omdat ik twee gadgets bij me had, mn telefoon en mn e-reader. Ik raakte met ze aan de praat en ze wilden weten waar ik vandaan kwam en of ik al werkte. Ze vonden het erg cool dat ik programmeur was en ze wilden zelfs weten hoeveel ik verdiende. Ze kenden een hoop Nederlandse voetballers. Één jongetje was zichtbaar enorm onder de indruk toen ik vertelde dat ik allebei de voetballers kende die hij opnoemde, ik legde hem toch maar uit dat ik ze niet persoonlijk kende. We namen nog wat Russische woordjes door en bij het centrale station van Novosibirsk namen we afscheid. Toen ik wegliep over het spoor zag ik vanaf een afstand nog een jongetje kijken waar ik daarvoor nog geen afscheid van het genomen. Toen ik zwaaide, zwaaide hij uitbundig terug, dat was schattig om te zien. Ik ging met een goed gevoel door naar mijn hostel.
Mijn hostel bleek een nette zaak, alles was schoon en nieuw. Wat minder aan het hostel was, was dat er voor de rest niemand leek te zijn. Bij de rondleiding had ik geen andere gasten gezien en ik sliep in mn eentje op een kamer voor 10 personen. Apart maar ik vond het voor even wel prima, ik kon in ieder geval rustig slapen.
23 februari
De volgende dag ging ik er met gestrekt been in, ik vertrok ’s ochtends direct naar het Novosibirsk State Art Museum. Toen ik bij het museum was zag ik aan de zijkant een stuk verderop direct een ingang, ik veronderstelde dat ik hier moest zijn. Ik liep naar binnen en kocht een kaartje, daarna liep ik achter de mensenstroom naar boven. Ik bleek belandt te zijn bij een expositie van een ijdele Russische schilder. Achter het kraampje waar kopieën van zijn werken werden verkocht hingen foto’s waarop hij te zien was met allerlei grootheden. Zijn schilderijen vond ik erg saai, zijn stijl was absurd realistisch en hij schilderde alleen celebrities.
Omdat ik me een beetje genaaid voelde liep ik (volgens mij tegen de regels) een ander deel van het museum binnen. Ik liep naar beneden waar ik een tentoonstelling van ouderwetse wandkleden en klederdracht vond, ik genoot van de kleuren.
Daarna liep ik naar boven. Hier hing een tentoonstelling van een kunstenaar die het redelijk abstract had aangepakt.
Hierna liep ik weer terug naar de ingang waar ik er in was gekomen en vroeg hoe ik de rest van het museum kon zien, want ik wist zeker dat ik nog niet alles had gezien. De vrouw van de bewaking kon geen Engels, maar een wat oudere man die ook van de bewaking was werd er bijgehaald en deze kon mij verbazingwekkend goed in het Engels te woord staan. Hij legde me uit dat ik het museum weer uit moest, daarna naar rechts moest, waarna ik weer rechts moest. Ik volgde zijn instructies en kwam inderdaad bij de ingang van de grote collectie. Een van de eerste stukken die ik zag was wederom een afbeelding van Catharina de Grote.
Op een bepaald moment kwam ik bij een zaal waar ik direct enorm geïntrigeerd raakte door stijl en de kleuren. In de zaal bleek kunst te hangen Roerich. Ik vond de vergezichten prachtig en besloot dat als ik weer terug in Nederland was om een plaat van hem op mn kamer te hangen.
Mehr Roerich.
Dit schilderij vond ik wel wat fleurigs hebben.
Mooie kleuren.
Na het museum vertrok ik naar en hippe koffiezaak voor een theetje, deze maakte ik onderweg.
Die avond sprak ik af met een meisje dat ik ontmoet had op Tinder, ze had al een vriend maar dat vond ik eigenlijk wel chill. Ze heette Regina. best een handige manier om nieuwe mensen te leren kennen op een plek die je nog niet kent. We spraken af op de volgende plek. Omdat ik iets te vroeg was had ik wat tijd om foto’s te maken.
We hadden afgesproken op Lenin square, bij Lenin himself.
We liepen naar de bar die ze in gedachten had, deze was helaas al vol. Het was sowieso een drukke uitgaansavond omdat het de dag van de verdedigers van het vaderland. In Rusland wordt dit gezien als de nationale dag van de man en iedereen is dan vrij. We liepen naar een andere bar, ondertussen hadden we al wel goede gesprekken dus het was helemaal niet erg om een stukje te wandelen. Deze bar bleek ook erg druk maar we konden nog wel zitten. We hadden goede gesprekken over de verschillen tussen Rusland en Europa en allerlei andere zaken. Later op de avond werd er in de bar een Just Dance competitie gehouden, de muziek werd toen zo hard dat we maar besloten een nachtelijke wandeling te houden. We checkten veel architectuur uit en ik leerde veel nieuws over de stad.
24 februari
Toen ik over Roerich was begonnen had Regina er mij op geattendeerd dat Roerich een eigen museum had in Novosibirsk. Goed nieuws want zo kon ik meer over de man te weten komen en meer creaties van hem gadeslaan. Het was prachtig weer toen ik naar het museum wandelde.
Roerich bleek een zeer spiritueel en filosofisch ingesteld persoon te zijn geweest. In veel van zijn schilderijen kwamen boeddhistische elementen terug zoals tempels en boeddha’s.
Bovenin het museum was zelfs een zaal ingericht voor ceremonies.
Na het museum ging ik op weg om een t-shirt te kopen. Ik had mij enige t-shirt dat ik mee had (ook nog mijn lievelings t-shirt) per ongeluk in Jekaterinenburg achtergelaten. Ik zette deze afzetting op de foto om te laten zien hoe gevaarlijk het kan zijn op straat in Rusland. Als het zonnetje lekker schijnt kunnen er namelijk zomaar ijspegels naar beneden komen, afzettingen zoals deze zijn daarom niet uit het straatbeeld weg te denken.
Nog iets dat niet uit het straatbeeld is weg te denken zijn oude mensen met epische bond outfits. Ze hebben vaak een hele dikke jas met verschillende soorten bond, in combinatie met een matchende muts. Bij de oudere vrouwen zie je soms erg interessante combinaties van kleuren als paars en soms zelfs roze, bij de mannen blijft het bij wat minder opvallende kleuren. De uitdossing van deze vrouw vond ik prachtig.
Later op de dag kwam ik nog een keer langs het theater (dat eerder ook al voorbij kwam). Nu stond de zon er prachtig op.
25 febuari
Alweer de laatste dag in Novosibirsk. Het is nog steeds prachtig weer maar ik vertrek alweer naar de volgende stad: Krasnoyarsk. Het station ligt er prachtig bij en ik ben onder de indruk van de edgy kleurkeuze.
Binnen in het station kom ik tot de ontdekking dat de hal een ware jungle is, kan Utrecht centraal nog wel wat van leren.
