Jekaterinenburg

17 februari

Toen ik mijn coupé binnenkwam in mijn trein naar Jekaterinenburg werd ik verrast door een vrij badass uitziende Rus met veel tattoeages en een slecht gebit van begin dertig. Ik vroeg me direct af of hij zou drinken of aan de drugs zou zitten omdat hij zichzelf zo slecht onderhield. Hij droeg een halter hempje en had geen grammetje vet maar was wel redelijk breed. Ik dacht, deze man kan ik beter te vriend houden dus ik stelde me direct voor en vroeg in het Russisch waar hij heen ging. Hij ging naar Jekaterinenburg. Toen ik al m’n spullen had opgeborgen en m’n eten had uitgestald raakten we aan de praat. Eerst over waar hij woonde, hij woonde dus ook in Jekaterinenburg. Daarna vertelde hij vrij snel waarom hij naar Kirov was geweest. Het was een erg heftig verhaal. Zijn vrouw zat namelijk al drie jaar vast en hij was bij haar op bezoek geweest, hij mocht haar eens in de zes maanden zien. Ik sprak mijn medeleven uit voor zover dat kon. Hij vertelde dat ze in totaal tien jaar moest dus dat ze nu nog zeven jaar had. Ze zat vast omdat ze een man in z’n hoofd en ergens anders had gestoken die haar had proberen te verkrachten. Het is pijnlijk om te bedenken hoe zo’n rechtzaak gegaan moet zijn want het Russische rechtsysteem staat niet bepaald bekend om zijn integriteit. Ook al zal ik nooit echt weten hoe het allemaal echt gegaan is, tien jaar is een enorme tijd. Het is bijzonder dat zo iemand je zoiets persoonlijks al na een half uurtje verteld. Als we stoppen in Perm vindt Vasilys absoluut​ dat ik naar buiten moet want je kan niet de hele dag in die stinktrein zitten. Daar heeft hij gelijk in en ik ga met hem mee naar buiten. Het is mooi helder weer en als ik naar buiten komt heeft Vasylis reeds een sigaret in de brand. Ik vraag of we een selfie kunnen maken, hij vindt dit een geweldig plan.

Aan het eind van de treinreis begint het wel wat vervelend te worden om met Vasilys in de coupé te zitten want hij wil bijvoorbeeld ook een selfie met zijn telefoon maken maar dit lukt helemaal niet. Het duurt erg lang en het wordt een beetje awkward. Als ik later wil lezen blijft hij ook dingen vragen terwijl ik een beetje wil chillen. Ik ben uiteindelijk blij als we er zijn.

Ik loop naar het hostel, dat is goed te doen want het is maar een kilometertje. Het hostel is een nette bedoening, alles is goed geregeld en het meisje bij de receptie kan prima Russisch. Ik zit op de kamer bij een jongen die uit het noorden van Rusland komt en hier is omdat hij in Jekaterinenburg studeert, hij geeft mij direct een banaan en dat vind ik erg sympathiek. Verder loopt het gesprek een beetje spaak vanwege de taalbarrière.

18 februari

De volgende dag heb ik mijn zinnen gezet op het ‘Ural Geological Museum’. Op de route er naar toe ligt een prachtige kathedraal. Evenals de grote kathedraal in Sint Petersburg heeft de kathedraal de titel ‘Kathedraal op het bloed’. De kathedraal is opgedragen aan Nicolaas II en zijn familie die werden vermoord in 1918. De kerk is prachtig in het zonnetje.

Ook vanaf de zijkant.

En de binnenkant al helemaal.

De man met de draden voor zijn neus is tsaar Nicolaas II.

Vanaf deze kerk kan ik alweer een nieuwe kerk zien. Deze is dan wel niet zo flitsend als de vorige maar hij lijkt me toch het bezoeken waard.

Als ik er aankom lopen er net allerlei mensen in groepjes naar buiten en probeert er een man zijn blauwe bus voor de trap van de kerk te parkeren. Ik weet niet of dit het juiste moment is om de kerk te bezoeken dus ik besluit links van de kerk een parkje in te lopen. Daar is de sfeer gemoedelijk, er zijn ouders met kinderen duiven aan het voeren en aan het sleeën. Aan de overkant van de vijver zijn wat bankjes vrij dus ik besluit er even wat te gaan lezen. Ik lees The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, echt een aanrader trouwens.

Eenmaal aangekomen op de vermeende plek van het geologisch museum wacht mij een desillusie, op de plek is geen museum te bekennen, wel een enigszins verpaupert hotel die overigens prima in de setting past. Het kan mijn stemming niet bederven want het is een mooie zonnige dag. Met behulp van de gratis WiFi van een café in de buurt vind ik een nieuwe locatie waar het museum ook staat aangegeven. Deze plek is precies naast de ‘Ural State Mining University’ dus ik schat mijn kansen hier hoog in.

Als ik op de plek ben blijkt daar gelukkig inderdaad het geologisch museum te zitten. Na mijn jas te hebben opgehangen bij de garderobe (in Rusland heb je werkelijk waar overal garderobes, alhoewel ik dit in een museum niet gek vind) wordt ik doorverwezen naar de kassa. De wat oudere vrouw achter de kassa vraagt mij of ik ook foto’s wil maken, ik antwoord daarop met ‘да’. Dat kost me 100 roebel extra zegt ze. Achteraf is dit een hele goede keuze geweest want het museum blijkt een uitermate fotogenieke plek te zijn.

Op de eerste verdieping vind ik vooral heel veel soorten gesteentes met de Russische benamingen erbij, prachtig om te zien.

Deze steen was gigantisch.

de tweede verdieping wordt het wat technischer en gaat het veel over mijnbouw, een belangrijke Russische industrie. Wat me wel opvalt is dat sommige delen van de collectie aan onderhoud toe zijn zoals sommige vitrinekasten, dat vind ik jammer. Op deze verdieping zijn ook veel kaarten met wat er allemaal in de bodem zit, dit is natuurlijk relevant voor de mijnbouw.

Deze kaart was, zeer toepasselijk, van ijzer.

Op de derde verdieping wordt de collectie voor mij het interessantst, we zijn namelijk bij de fossielen aangekomen. De fossielen worden toegelicht met grote afbeeldingen en nummers. Er zijn fossielen van planten, dieren, insecten. Ook hangen er op deze verdieping hangplanten en staat er een huge ass palmboom.

De palmboom.

Een prachtige stokoude fysieke datavisualisatie.

Na alle bezienswaardigheden heb ik honger gekregen en ik loop richting het centrum. Onderweg kom ik een oosters uitziend restaurant tegen dat er vriendelijk uitziet. Ik bestel er een soep die er wel interessant uit zit, hij is namelijk wit op het plaatje. Een grote verassing staat mij echter te wachten daar de soep niet warm blijkt te zijn maar koud en op basis van yoghurt. Door de soep zitten sliertjes wortel, biet en plakjes radijs en dille. Het geheel blijkt erg smakelijk en ik nam mij voor dit in Nederland ook een keer te maken (in de zomer). Toen ik dit later aan een meisje vertelde die ik in Moskou had ontmoet zei ze: ja dat maakt mijn oma altijd in de zomer.

Ik had ook een liter thee besteld dus ik bleef nog een paar uur in het restaurant hangen om wat aan mijn website te werken en te chillen.

20 februari

De volgende dag besloot ik om over de rivier te lopen (deze was te bevroren) om zo het centrum vanaf een andere kant in te lopen. Het was een koude dag en er kwam een waterig zonnetje door.

[ foto ]

Ik genoot van de gebouwen en van Lenin.

Lenin.

Na de wandeling was ik opzoek naar een zaak waar ze lekkere broodjes hadden en WiFi, deze combinatie bleek niet makkelijk te vinden. Mede omdat ik geen Russisch telefoonnummer heb en omdat je op heel veel WiFis in dien te loggen met een Russisch telefoonnummer. Ik koos uiteindelijk voor lekkere broodjes zonder WiFi.

Na het broodje heb ik het idee opgevat om het hoogste gebouw van Jekaterinenburg te bezoeken, dit is namelijk een aanrader. Op de begane grond van het gebouw zijn twee kleine balies, waarvan eentje leeg is. Aan de ander zit een jonge beveiliger. Ik vraag hem waar ik een ticket kan kopen en hij zegt dat ik even tien minuten moet wachten. Ik ga even ergens zitten en later gebaard bij mij dat het moment daar is. Ik zie dat er inderdaad nu een jonge vrouw achter de eerste balie zit en ik koop een kaartje. Ik wordt geïnstrueerd dat ik naar de 53e verdieping moet. Als ik in de lift sta probeer ik me voor te stellen wat er in de 52 anderen verdieping van het gebouw moet zitten. Als ik eenmaal boven ben zit er een man die mijn kaartje scheurt en een wat oudere vrouw met een mini souvenirswinkel. Ik loop naar buiten en het uitzicht is inderdaad indrukwekkend. Het is grappig om een stad waar je al zo’n twee dagen rondstruint ineens van boven te zien. Eenmaal terug in de lift zie ik dat op de 52e verdieping een restaurant zit. Waarom niet, en ik druk op het 52e knopje. Ik ben er vrij snel want de 52e verdieping blijkt zich pal onder de 53e te bevinden. Een jong aardig meisje in een mantelpakje heet mij welkom en wijst mij de garderobe. Hier is, natuurlijk, weer een oude vrouw om mijn jas aan te nemen. Ik wordt naar een tafeltje geleid en hier heb ik hetzelfde uitzicht maar hier is het een stuk warmer.

Het uitzicht.

Ik bestel alleen een koffie omdat ik niet echt honger heb, tot mijn verbazing is deze maar 70 roebel. Ik had iets van het driedubbele verwacht op deze locatie. Ik was trouwens de enige om een uur of drie ’s middags dus als ze het duurder zouden maken zou er misschien helemaal niemand meer komen. Ik genoot nog even van het uitzicht en chillde nog even met m’n MacBook.

Op weg naar een restaurant dat ik had uitgezocht op TripAdvisor kwam ik een craft beer restaurant tegen, dit zag erg gezellig uit dus ik besloot hier heen te gaan in plaats van mijn eerdere keuze. Ik had sinds het wokken met Nivetha in Nederland geen alcohol meer gehad dus ik vond dat het hier wel weer tijd voor was, ik bestelde een halve liter IPA die de bar zelf gebouwen had. Qua eten hadden ze best nog wat vegetarische keuze en ik ging voor een soort rolletjes met kaas er in en groenten. Na de maaltijd liep ik nog naar de grote brug naar het centrum om wat foto’s te maken, het avondlicht was geweldig.

Toen ik de volgende morgen thee aan het maken was kwam ik een enthousiaste man tegen die ik al eerder in hostel had gezien maar aan wie ik me nog niet had voorgesteld. Hij blijkt Nikita te heten en woont hier tijdelijk in het hostel omdat hij een baan aan het zoeken is. Hij is een energieke begin dertiger met nog allerlei plannen. Hoe doet nu vooral freelance werk en fotografeert vooral jonge Russische vrouwen, geen verkeerde baan. Hij stelt voor om met mij ook een foto sessie te doen en een interview zodat hij dit kan aanbieden aan het hostel als zijnde content en hij hier misschien nog wat aan kan verdienen. Omdat ik Nikita een jofele vent vind stem ik hiermee in. Onderweg naar de studio, die hij samen met een vriend deelt halen we ontbijt, want dit heb ik nog niet gehad. Bij de studio zit ook een kleine foto bedrijfje waar een jonge man en een meisje druk aan het Photoshoppen zijn.

We ontbijten met typisch Russische broodjes en cake. Wat er in de broodjes zat kan ik me even niet meer herinneren. Na het ontbijt beginnen we aan de fotoshoot, dit was erg komisch want dat had ik natuurlijk nog nooit gedaan. Daarna nemen we nog een korte vlog op voor Vkontakte.

Omdat we zin in koffie hebben lopen we naar de favoriete coffeeshop van Nikita maar onderweg moeten we eerst naar een winkel die ik nog moet zien. De winkel blijkt een helemaal biologisch winkeltje te zijn waar je allerlei notenpastas, bonen en chia zaden kan kopen. Ik vind er tot mijn groot geluk een potje pindakaas met stukjes zonder toevoegingen.

Na de dynamische winkel belanden we in de koffiezaak. Hier blijk je ook nog te kunnen lunchen voor een vriendelijk prijsje en Nikita geeft mij de kaart. Ik kijk er even naar en vraag of de soep vegetarisch is, hij antwoordt nee. Ik zeg dat ik dan voor de salade ga. Nikita moet lachen en zegt dat alles op de kaart bij de lunch hoort, en dat hij al voor ons heeft besteld. Chill, dan hoef ik niet meer na te denken wat ik ga eten en eet ik vandaag weer eens niet vegetarisch. Rusland is sowieso een van de lastigste plekken op de wereld om te proberen vegetarisch te eten, vlees is namelijk vaak vermomd als broodje, salade of soep. Als je dan bij een buffet iets hebt aangewezen wat op een appelflap lijkt is de kans groot dat er gehakt of varkensvlees in zit. Zo bestelde ik ook eens een rode bieten salade met aardappel en toen bleek er zoute haring in te zitten. Nou klinkt dit misschien niet direct lekker, het is tot nog toe mijn favoriete salade hier.

Na de lunch zei Nikita dat hij nog een afspraak had en daardoor weer door moest, ik bleef nog even hangen en dronk m’n Americano op. Hierna liep ik verder het centrum in waar ik een chille plek vond om met m’n MacBook te hangen. Misschien lijkt het nu alsof ik heel vaak met m’n MacBook hang, maar je kan niet de hele dag avontuurlijk doen natuurlijk. De chille plek was een hippe bar waar ik een grapefruitsap bestelde. Nadat ik hem ophad kwam de serveerster direct langs en ze vroeg iets in het Russisch. Ik vermoedde dat ze vroeg hoe de sap was dus ik zei Dobre. Verkeerde antwoord want ze kwam direct terug met nog een grapefruitsap. Ik dronk de tweede ook maar op en chillde nog wat.

Daarna poging twee om naar het gekozen restaurant op TripAdvisor te geraken, waar er vermoedelijk goed vegetarisch eten was. Het aanbod bleek toch niet enorm en ik werd afgescheept met ravioli die een beetje aan de vette kant was. Hier nog even een foto in de spiegel aan het plafond die ik maakte toen ik verveeld was toen mijn ravioli op was.

Jammer is jammer dus ik vroeg direct om de rekening en boekte hem naar het hostel.

Toen ik in het hostel op m’n kamer aan het chillen was werd er aangeklopt, het was het meisjes van de receptie, ze zei dat er iemand ging zingen en dat het de bedoeling dat iedereen in de woonkamer van het hostel kwam om te kijken. Ik wist niet wat ik moest verwachten maar ging toch maar naar de woonkamer. Ik was zeer verrast toen de persoon die zou gaan zingen Nikita bleek te zijn. Het publiek vulde steeds een beetje aan en uiteindelijk hadden we 10 mensen. Het nummer dat Nikita ging doen was Enjoy the Silence van Depeche Mode. Hij deed het best aardig. Daarna zong hij een nummer van John Mayer, Heartbreak Warfare. Er bleef een kleine harde kern over die met Nikita karaoke liedjes zongen, en de stemming zat er weldra goed in. In de woonkamer was ook een gitaar en Nikita vroeg aan mij of ik gitaar kon spelen. Ik zei ja, maar op een rechtse gitaar is mijn repertoire erg beperkt. We kwamen uit op Black van Pearl Jam en dat was een redelijk succes toen iedereen het nummer herkende. Aan het eind van de avond maakten we nog een selfie, naast mij zie je Linda, een meisje dat ook in het hostel kwam chillen maar er eigenlijk niet verbleef, Nikita en een meisje waarvan ik de naam niet meer heb onthouden.

De volgende dag moest ik om 6 uur ’s avonds de trein hebben dus overdag had ik nog wat tijd voor een laatste uitje. Ik ging naar het museum of fine arts en kwam daar heel erg interessante schilderijen van een Japanse schilder tegen. De vormen deden organisch aan en hij had felle kleuren gebruikt, echt wel een ontdekking.

Toen was m’n dag wel een beetje om en kon ik weer op de trein.