Sint Petersburg

7 februari

Mijn ouders brengen me aan het eind van de middag weg naar Schiphol voor een reis van onbepaalde tijd, ik vlieg via Riga naar Sint Petersburg waar ik twee nachten en één dag ben. Omdat we lekker op tijd zijn doen we eerst nog een bakkie in het panorama restaurant. Omdat het een grijze dag is, is er van een panorama geen sprake maar het is een relaxte plek om te zitten. Ellen sluit daar later ook aan omdat ze met de trein vanuit Utrecht komt. Na gezellig gezeten te hebben met z’n allen begeven we ons naar de check-in balies om mijn bagage af te geven. Na een, natuurlijk emotioneel, afscheid loop ik naar de gates. Alles loopt op rolletjes, zelfs bij aankomst in Sint Petersburg kom ik door de Russische douane zonder ook maar enig woord gewisseld te hebben met de douane-beambte. Ze kijkt tijdens het checken van mijn paspoort bloedserieus en geeft hem daarna weer terug.

Eenmaal in de centrale hal van het vliegveld kwam ik tot twee ongelukkige ontdekkingen. Mijn pinpas was nog niet geactiveerd voor de hele wereld, mensen hadden me verteld dat ik dit moest doen, maar dit was ik meermaals weer vergeten. En ik kwam erachter dat er geen metro’s meer reden. Een goede stresstest voor een stoïcijn dus. Ik probeerde bij 6 verschillende pinapparaten (ja zoveel heb je er op het vliegveld van Sint Petersburg) te pinnen maar nergens kwam wat uit. Buiten vond ik een taxichauffeur aan wie ik uit kon leggen wat mijn situatie was en hij kwam met een voorstel, ik mocht met mijn creditcard zijn benzine betalen a 1500 roebel en hij zou mij naar het hostel brengen. Dit leek mij een prima deal en bovendien zag de taxichauffeur er redelijk helder en jofel uit dus ik had er wel vertrouwen in. Eenmaal bij het tankstation lukte het nog steeds niet met pin te betalen maar met mn creditcard en handtekening ging het gelukkig wel. Eind goed al goed. Uiteindelijk arriveerde ik om een uur of drie ’s nachts bij het hostel waar ik vriendelijk werd ontvangen door een jonge gast uit Sint Petersburg. Hij vindt het gek dat ik maar twee nachten in Sint Petersburg blijf en daarna direct alweer doorga naar Moskou. Ik leg uit dat dit ook niet de bedoeling was maar meer een bijkomstigheid van mijn slechte planning (mijn treinreis nam al 28 dagen in en mijn visum was helaas maar 30 dagen geldig). De volgende ochtend slaap ik uit tot een uur of tien, daarna douche ik snel om zo optimaal gebruik te maken van mijn enige dag in Sint Petersburg. Bij de receptie van het hostel vraag ik wat een chille plek is om te ontbijten en een nieuwe vriendelijke jonge Rus wijst mij een restaurant aan op de kaart genaamd ‘marketplace’. Ik ben op alles voorbereid want ik heb mijn thermokleding al onder mijn trui en broek aan en daarbij draag ik een muts en dikke handschoenen. Eenmaal bij het restaurant aangekomen blijkt het een onwerkelijk hippe tent te zijn inclusief hangplanten en allerlei soorten eten van verse ingrediënten. Ik voel me er direct thuis.

De naam ‘marketplace’ kwam een beetje gek op me over want in Nederland had een plek als deze vast een Nederlandse naam gehad. Ze hadden er, tegen mijn verwachting in toch gewoon een traditioneel Russisch: een soort dikke pannenkoekjes van cottage cheese met crème fraiche en een zoet/zoute pap met abrikozen.

Na het machtige maar lekkere ontbijt liep ik naar het Hermitage museum. Een enorm museum met allerlei soortige collecties in een gebouw wat ooit het paleis van een hele rits tsaren was. Vlakbij de ingang vond ik een apparaat waar ik met mijn creditcard een ticket kon kopen (600 roebel). Bij de apparaten was verder niemand te bekennen terwijl er 4 naast elkaar stonden, dit vond ik opmerkelijk want bij de normale kassa zag ik later dat er een best lange rij stond. Binnen hing ik mijn jas op bij de kleine garderobe (370 jassen, stond aangegeven). Toen ik later wegging vond ik ook de grote garderobe, hier konden 1200 jassen in. Vanuit de garderobe zag ik een bordje met ‘expositie’, dat leek me een goede plek om mijn tocht te beginnen. Ik beland in het gedeelte met vondsten uit de steentijd, en hier begon ik met goede moed alles uitvoerig te bekijken. Ik liep alle verschillende collecties langs met betrekking tot de steentijd, tot het einde van de gang waar een vrouw zat van 50/60 jaar bij een deur om extra aan te geven dat het toch echt de bedoeling is om de gang weer af terug te lopen, dit gebeurde me later nog wel een paar keer. Op bijna alle gangen van het Hermitage zit een persoon van 50/60 de boel in de gaten te houden. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet zo’n raar idee want je voorkomt waarschijnlijk schade en de mensen hebben werk, al dan niet best saai. Overigens is het grootste deel van deze suppoosten vrouw, ik denk zo’n 80/90 procent.

Na de steentijd begaf ik mij naar de interessantere delen van het museum. Zo bleek, want ik kwam terecht in een aantal prachtige zalen waar geen einde aan leek te komen. Naast de ontzettend imposante collecties schilderkunst vind je in het Hermitage veel meubels en aankleding. Omdat het museum als paleis heeft gediend hebben veel ruimtes een verschillende functie gehad en dit is er vaak nog goed aan af te zien.

Ik kwam ook een schilderij tegen van Catherine the Great, de grondlegger van het Hermitage. Hier moest ik even een foto van maken aangezien ik fan ben van de succesvolle vrouwelijke leider. 

Niet alleen het gebouw en de collecties zijn schitterend, ook de locatie is fantastisch. Het Hermitage bevindt zich aan de Neva waar je uitzicht heb op de Petrus en Paulus vesting aan de andere kant van de rivier. Na mijn museumbezoek begaf ik mij lopend naar de genoemde vesting van waar ik volgens Ellen makkelijk op het ijs zou kunnen, dat klopte en ik maakte vanaf het ijs ook nog wat foto’s.

Mijn volgende doel was het botanische museum maar ik het besloot eerst iets te gaan eten. De plek waar ik ging eten deed heel erg hipster/yup/ elite-achtig aan, vooral omdat nadat mijn jas werd aangenomen ik een houten muntje kreeg in de vorm van een aubergine waarna ik naar een tafeltje werd geleid. De zaak heette ‘het project’.

De hoeveelheid hangplanten was overweldigend en het aantal menukaarten dat ik kreeg ook (4). Ik bestelde een menu van 1 van de 4 kaarten maar die was helaas niet beschikbaar dus het werd menu 8 of 10 als ik een menu wilde, vertelde de serveerster mij. Ik koos tien. Het menu bestond uit soep, brood, salade en gevulde deegballetjes. Het geheel werd uiterst hip opgediend en smaakte heel goed. Ze doen er trouwens wel ongekend veel Koriander in zoals je op de foto kunt zien, hou je hier niet van ben je dus best wel de sjaak. Oha, en ze houden heel erg van dille. 

De tent had uiteraard supersnelle WiFi dus ik checkte nog even de openingstijden van het botanische museum en deze plek om half 5 al te sluiten. Aangezien het toen al bijna kwart voor vier was besloot ik het botanische museum te schrappen en via de ‘Kerk van de verlosser op het bloed’, terug te lopen naar mijn hostel. De kerk was prachtig maar helaas vandaag gesloten voor bezoekers, vertelde een A4tje bij de kassa’s mij. De reden werd niet genoemd maar deze zal vast goed zijn geweest. De kerk is gebouwd ter ere van de vermoorde tsaar Alexander II 

Wat de gesloten kerk weer dubbel en dwars goed maakte was dat er koffie verkocht werd uit een caddy door een jongen van mijn leeftijd. Ik bestelde een Americano en vervolgde mijn weg langs de kerk naar het hostel.

Bij het hostel aangekomen had ik zin om naar een nieuw JavaScript framework (iets met programmeren) te kijken dus pakte ik m’n MacBook en ging chillen op de gemeenschappelijke plek. Daar raakte ik met een Rus aan de praat uit het zuiden van Rusland waar ze, jawel, palmbomen hebben. Hij werkte hier in Sint Petersburg in de bewaking maar deed daarbij ook administratieve werkzaamheden. De Rus was erg vriendelijk en ik begon over Vkontakte en zei dat ik dit nog niet had aangemaakt. VKontakte is de Russische Facebook en je kan er heel makkelijk mensen in opzoeken zei de Rus, dat vond hij erg handig. We zochten hem op door zijn geboortejaar en maand in te voeren. Ik vond het apart dat dit allemaal zo openbaar en doorzoekbaar was, maar maakte toch maar een account aan en werd vrienden met Vasily.

Hierna begaf ik me naar mij slaapzaaltje waar ook twee andere Europeanen bleken te slapen, Bruno (Frans) en Saskia (Duits). Bruno ging vier maanden door Rusland reizen en Saskia had er net een half jaar Russisch gestudeerd. Ik vroeg of ze een Russisch restaurant wisten dat betaalbaar was. Het leek me na al het dure eten van overdag een goed idee om nu even wat goedkoper te eten. Saskia wist er wel een en die zat eigenlijk om de hoek. Het restaurant zat in een kelder onder de Zara maar het voelde toch op een of andere manier als een normale plek voor een restaurant. Ik koos een salade, aardappelpuree, slabonen en een gepaneerde vis die best vet was gebakken. Het was een mooi meisje die dit allemaal voor mij opschepte. Ze had een beetje een Turks/ Oosters uiterlijk en vond het grappig dat ik probeerde om de gerechten in het Russisch te benoemen. Het eten was inderdaad erg betaalbaar maar later kwam ik erachter dat ik wel zelf mn boontjes nog moest doppen, dat was wel jammer natuurlijk. Ik nam ergens plaats op een bank waar ze Tom en Jerry op een tv lieten zien. Mijn maaltijd:

Na het eten ging ik in het hostel op mijn slaapzaaltje liggen om wat te lezen en daarna vroeg te slapen.

9 februari

Ik werd om 5:40 wakker terwijl mijn wekker om 5:45 zou gaan. Ik prees mij en zaal genoten (De Rus, Bruno en Angela) erg gelukkig en begon met aankleden en bracht mij beddengoed weg. Toen ik mijn tas kwam halen bleken Bruno en de Rus toch wakker geworden. De Rus schudde mij de hand en Bruno wenste mij een goede reis. Ik wenste hem ook een goede reis, groette iedereen en vertrok. Het station was iets van een half uur lopen maar ik was ruim op tijd dus dat was chill. Na een kleine vijfhonderd meter lopen langs een brede laan kwam ik een Porsche Cayenne tegen waarvan de bumper helemaal aan flarden lag. De auto stond schuin op de stoep, er lag een reclamebord voor en er lagen overal scherven glas en plastic. Naast de Porsche stond een andere zware dure auto met de alarmlichten aan. In beide auto’s was geen bestuurder te bekennen.

Ik vond het een bijzonder gegeven maar omdat ik een trein te halen had vervolgde ik mijn weg. Eenmaal op het station brak mij toch even bíjna de paniek uit toen nergens perronnummers te bekennen waren. Wel zag ik een bord waarop mijn trein stond aangegeven: ‘cапcан: 4’, vertaald is dat Sapsan 4. Ik moest dus op perron 4 zijn. Ik vroeg het aan een vrouw met een rolkoffertje en die liet mij zien dat ik simpelweg de hal uit moest lopen. Daar stond inderdaad mijn trein te wachten en ik liep het hele perron af naar wagon 10, waar ik een plek had op stoel 15. Mijn buurman zat al op zijn plek, dit was een kleine smalle aardige man van begin dertig met een Sony tablet. Die tablet zou hij later gebruiken om de hele eerste twee uur van de treinreis een actiefilm met Tom Cruise in de hoofdrol te kijken. Ik las vooral en keek naar buiten, waar ik de eerste sneeuw, dennen en populieren zag.